U kobiet obciążonych ryzykiem powikłań okołoporodowych należy stosować ciągłe elektroniczne monitorowanie czynności serca płodu za pomocą aparatu KTG.
Rozróżnia się 3 kategorie zapisów. Kategoria I zawiera informację o prawidłowej równowadze kwasowo-zasadowej. Kategoria II nie wskazuje na zaburzenia, jednak wymaga ciągłego nadzoru oraz powtarzania analiz.
Zapis kategorii III jest nieprawidłowy i wskazuje na zagrożenie dobrostanu płodu. Analiza zapisów KTG jest bardzo istotnym działaniem w ocenie źródeł skutków jakie się mogą pojawić np. w postaci dziecięcego porażenia mózgowego (DPM).
Stosowaną metodą oceny dobrostanu płodu jest również pobranie próbki krwi ze skalpu płodu. Badanie takie wykonywane jest w celu zbadania pH i zbadania stężenie kwasu mlekowego. Stosuje się również elektrokardiograficzne badania płodu i pulsoksymetrię płodu.
Na podstawie danych z obserwacji i badań w ramach śródporodowego monitorowania płodu stosuje się różne interwencje. Brak tych interwencji w danym przypadku może świadczyć o błędzie. Przykładem może być chociażby amnioinfuzja.
Zabieg polega na podaniu płynu do jamy owodniowej. Procedura stosowana jest w celu zapobiegania uciskowi pępowiny lub jego zniesieniu po pęknięciu błon płodowych a w przypadku małowodzia (wskaźnik AFI poniżej 5-6 w badaniu USG) bez naruszenia błon płodowych.
Analiza sposobu prowadzenia śródporodowego monitorowania płodu ma często kluczowe znaczenie dla ustalenia wystąpienia błędu medycznego.